سلام!
احتمالاً همهتون این داستان رو شنیدید که شرکت «گوگل» در شرایط مساوی، اون فردی رو انتخاب میکنه که تنبلتر باشه! و دلیل انتخابش هم اینه که آدمهای تنبل، همیشه برای انجام یه کار، راههای سادهتری رو پیدا میکنن! این نکته رو بگم که اگه من توی «سیلیکون وَلی» بودم، تا حالا مطمئناً توی گوگل استخدام شده بودم!
دوستانی که به عنوان ادمین شبکه توی شرکتهای مختلف هستن، با موضوعی روبهرو هستن به نام «مدیریت استفاده از اینترنت» که هم شامل پهنای باند میشه، هم ساعت استفاده و هم حجم دانلود کاربران. برای مدیریت این قضیه، اکثراً از پلتفرمی به نام «کریو» استفاده میکنن. (احتمالاً اپلیکیشنش رو توی گوشیهاتون هم داشته باشید؛ به عنوان ف.ی.ل.ت.ر شکن!)
نحوهی کارِ «کریو» به این صورته که روی لبهی شبکهی شما، ابزاری در اختیارتون میذاره که میتونید با استفاده از اون، موضوعاتی که گفتم رو برای هر کدوم از کاربران مدیریت کنید.
راهاندازی این سیستم، یه کم کار داره که از حدّ حوصلهی من خارجه! برای همین هم دنبال یک راهحل جایگزین میگشتم که با مطالعهی داکیومنتهای فایروال شرکت «فورتینِت/ FORTINET» تونستم این راه حل رو پیدا کنم! و امروز هم میخوام این قابلیت بسیار خوبِ فایروال «فورتیگیت» (فایروالهای برند فورتینِیت، تحت نام «فورتیگِیت/ FortiGate» تولید میشن) رو با شما به اشتراک بذارم.
پس با من همراه باشید:
سلام!
دوباره بازگشتیم به دنیای شیرین IT، قسمت «شبکه». امروز میخوایم درمورد اصلیترین جزء شبکههای کامپیوتری، یعنی کابلهای شبکه صحبت کنیم.
خیلی حاشیه نمیریم، توضیح زائد هم نمیدم. مستقیم میریم سر اصل مطلب!
اگه تا حالا از نزدیک به کابلهای شبکه نگاه انداخته باشید، میبینید که سوکتی (شما بخونید کانکتور/ Connector) شبیه سوکت تلفن داره؛ امّا بزرگتر! کاملاً درسته! اصولاً این دست از کانکتورها، با کد RJ شناخته میشن. به این صورت که کانکتورهای 4 پین (که برای اتصال گوشی تلفن به دستگاه مادر استفاده میشه) با نام RJ9، کانکتورهای 6 پین (که برای اتصال سیم تلفن به خودِ دستگاه مادرِ تلفن استفاده میشه) با نام RJ11 و کانکتورهای 8 پین (در در دنیای شبکه کاربرد دارن) با نام RJ45 شناخته میشن. این هم عکسش:
این از کانکتور! امّا میریم سر وقت کابل!
کابل شبکه از چهار جفت سیم به هم تابیده درست شده؛ یعنی جمعاً هشت تا سیم مسی با روکش پلاستیکی که البته رنگبندی مخصوص خودش رو داره: نارنجی، سفید-نارنجی، سبز، سفید-سبز، آبی، سفید- آبی، قهوهای و سفید- قهوهای. (حالا جلوتر بیشتر در موردشون مینویسم)
همونطور که میدونید، کابل شبکه وظیفهی انتقال دادههای دیجیتال رو بر عهده داره. در طول مسیر، این دادهها اگه در معرض جریانهای الکترومغناطیسی یا حتی جریان برق قرار بگیرن، دچار اختلال و «نویز» میشن. برای اینکه این اتفاق نیفته، از «شیلد» یا «فویل» استفاده میکنن:
سلام!
اول: «کوچه عاشقانه» اسم یکی از زیباترین آلبومهای «علیرضا عصار» هست که میتونید از لینکهای زیر دانلودش کنید:
دوم: این داستان، داستان یک کوچ اجباری، از سیستم عامل ویندوزفون (مرحوم ویندوز فون؛ البته!) به اندروید هست؛ با تمام خاطرات خوبی که از ویندوزفون داشتم و با تمام تجربیات جدیدی که از اندروید خواهم داشت.
به دلیل خرابی باتری و کمبود اپلیکیشن، مجبور شدم با گوشی «مایکروسافت لومیا 950» خودم خداحافظی کنم و با یک گوشی «نوکیا 7.2» به دنیای اندروید پا بذارم.
اگه میخواید نظرات «دکتر IT» در مورد این دو برند و تجربهی کار کردن با دو دنیای متفاوت رو داشته باشید؛ پس با ما همراه باشید:
سلام!
امروز با یک مطلب ویژه برگشتم! اول از همه، عید نیمهی شعبان رو به همهتون تبریک میگم!
دوم اینکه امروز میخوام قدم به قدم شما رو توی مراحل جعبهگشایی یک دستگاه سرور اچ.پی DL360 نسل 9 با خودم همراه کنم. تجربهی جالبی بود و امیدارم که شما هم از قسمتی از این جذابیت سهم داشته باشید!
اول از همه؛ این رو بگم که هنگام ثبت سفارش این سرور، سیستمعامل EXSi 6.0 روش نصب شده بود (البته الان دیگه این سیستم عامل قدیمی به حساب میاد، ولی با توجه به سایر سرورهای مجموعه، مجبور شدیم این کار رو انجام بدیم). بنابراین امروز فقط در مورد نصب سختافزاری این سرور صحبت میکنم.
بسیار خب! وقتی سرور رو به شما تحویل میدن، با چنین چیزی مواجه خواهید شد:
و وقتی در کارتُن رو با دقت باز میکنیم؛ چنین چیزی میبینیم:
سلام!
دوباره برمیگردیم به دنیای IT!
چیزی که امروز میخوام براتون بگم، دو تا نکتهی کنکوری (!) هست که شاید به درد دوستان حرفهای مجازیسازی نخوره؛ امّا امیدوارم که برای کسانی که تازه پا به دنیای مجازیسازی گذاشتهن (منجمله خود بنده!) مفید باشه؛ ان شا الله! (البته فعلاً یک نکته رو میگم، نکتهی بعدی در جلسات آتی!)
خب؛ بریم سر وقت نکتهی اول:
موقعی که توی محیط VMWare یک ماشین مجازی تعریف میکنید و میخواید برای اولین بار روی اون ویندوز نصب کنید، مشکلی نیست! امّا اگه بخواید ویندوز اون ماشین مجازی رو به هر دلیلی عوض کنید، متوجه میشید که موقع بوت شدن ماشین مجازی، چیزی به نام ترتیب بوت شدن وجود نداره و سیستم قبل از اینکه توسط Device نوری شما (CD-ROM مجازی) بوت بشه، مستقیم از طریق هارد بوت میشه و ویندوز میاد بالا!
امّا داستان اینطور که به نظر میرسه نیست! موقع بوت شدن، پیغامی مبنی بر انتخاب دستی محیط بوت نمایش داده میشه، ولی به طور پیشفرض، زمان نمایش این پیام 100 میلی ثانیهست! (یعنی 1 دهم ثانیه! ) مسلماً توی این زمان نمیشه منوی بوت رو انتخاب کرد! پس چه کنیم؟ عرض میکنم: